اشعار

مانند یک فـرشتـۀ از پـا نـشــسته بــود           غمگین تر از همیشه در آنجا نشسته بود

هشــتاد و چـار حـوریه دور نگاش بود           دور از نـگـاه مـردم دنـیـا نـشـسـته بود

ای موجِ از عشیرۀ طوفان چه می کنی؟            با این هـمه اسیر پریـشان چه می کـنی؟

ای وارث قـبــیـلـۀ گــل هـای ســر جــدا            با غنچه های سر به گریبان چه می کنی؟

آسمـان در شُـرُف صاعقـه ای سنگین بود          نـفـسِ بــاد، پُـر از زمـزمه ی یـاسـیـن بــود

چـــه بـلایـی بـه سـرِ آیـنـه هــا مـی آمـد!           که چهل روز و چهل شب، دلشان پرچین بود

بـاور نـمی کـنم سـر نـیـزه سـرت بُود           این تکه پـاره ها به زمین پیکـرت بُود

باید کفـن به وسعت صحرا کنم تو را           هر جا نظاره می کنم بدن اطهرت بُود

روز عاشوراست یا آغاز روز محشر است           آسمان دود و زمین، مانند کوه آذر است

جسم هفتاد و دو ثارالله، بر روی زمین           برفراز نیزه، چون خورشید تابان یک سر است

نامه بنوشتند تا در کوفه مهمانش کنند؟           یا بر او بـندند آب و منع از نانش کنند

نامه بنوشتند بر آن کعبه کارندش نماز           یا صلات جمعه جمع آیند و قربانش کنند

دشت می بلعید، کم کم پـیکر خورشید را           بر فـراز نیزه می دیدم، سرِ خورشید را

آسـمـان گو تـا بشویـد با گـلاب اشک ها           گیسوان خـفتـه در خاکسترِ خورشید را

باد ها عـطر خـوش پــیرهـنش را بردند           سوخـتـند و خـبر سوخـتـنـش را بردند

نیزه ها بر عطشـش قـهـقهه سر می دادند           زخـم هـا لالـۀ بــاغ بــدنـش را بــردنـد

گیسوی خورشید می لغزید، روی خیمه ها           خون و آتش می تراوید از سبوی خیمه ها

آب، پای تپّه ها می شُست، زخـم دشت را           از شرار تـشنگی، پُـر بود جوی خیمه ها

چه تنها میروی غمگین،به سوی خیمه ها، برگرد        پریشان بال، زخمی، قاصد خون خدا، برگرد

نمی دانم چه در سر داری، امّا خوب می دانم        که در می مانی آنجا از جواب بچه ها، برگرد

بیش ازستاره زخم و، فلک در نظاره بود           دامان آسـمـان ز غـمش پر ستـاره بود

لازم نبــود آتـش سـوزان به خـیــمــه ها           دشتی ز سـوز سیـنه زینب شـراره بود

پرده بر می‌دارد امشب، آفتاب از نیزه ها           می‌دمد یک آسمانْ خورشیدِ ناب از نیزه ها

می‌شناسی این همه خورشید خون‌آلود را           آه! ‌ای خورشید زخمی! رُخ متاب از نیزه ها

پخش سبک

غـروب و کـربلا ای وای زینب            سری از تن جـدا ای وای زینب

یکی در آتش وآن یک به گودال            به زیر دست و پا ای وای زینب

غــم می دمد در حنجـری آتش گرفته           اینجا صدای خـواهـری آتش گرفتـه

اینجـا کبــوتـر بچه ها را یک کبـوتـر           پیچـیده دربـال و پــری آتش گرفتـه

غروب بود و افق حرف های گلگون داشت           ز تیر فاجعه زینب دلی پر از خون داشت

غروب بود و غریبانه خیمه ها می سوخت           کرانه چشم بدان خون بیکران می دوخت

خـیـام آشـنـا از آتــش بـیگـــانه می سوزد           کبوترهای بی بال و حرم را لانه می سوزد

چه غوغایی است دراین دشت ماتم زا؟ نمی دانم           که از شرحش دل دیوانه و فرزانه می سوزد